همه چیز در مورد ناخن

داشتن ناخن های بلند، سالم و محکم آرزوی هر خانمی است. اما برخی از زنان از نظر ژنتیکی مستعد داشتن ناخن های پهن یا کوتاه هستند. در برخی موارد، دو یا چند ناخن از نظر اندازه متفاوت هستند یا رشد ناخن ممکن است کوچکتر از حد انتظار باشد. به طور کلی دلایل زیادی وجود دارد که افراد می خواهند شکل و مدل ناخن های خود را برای ظاهری بهتر و جذاب تغییر دهند.

دستیابی به این خواسته تا همین اواخر چندان آسان نبود. در بهترین حالت، می توانید از ناخن های مصنوعی استفاده کنید که با چسب های موقت و بی کیفیت ثابت می شوند. اما همه چیز با تولد صنعت کاشت ناخن تغییر کرد. حالا به راحتی می توانید ناخن های بلند و محکمی داشته باشید و بدون هیچ محدودیتی به هر شکل و مدلی که می خواهید برسید. برای آشنایی با انواع کاشت ناخن با آموزشگاه و آکادمی خانه عروس همراه باشید.

با تاریخچه کاشت ناخن آشنا شوید

آیا تا به حال در مورد تاریخ بی رحمانه هنر ناخن فکر کرده اید؟ به نظر شما کاشت ناخن چند ساله است؟ 10 سال، 50 سال یا یک قرن؟ اگر بخواهیم به ریشه ایجاد فناوری به نام کاشت ناخن برسیم، باید به هزاران سال قبل برگردیم.

در مصر باستان، زنان نخبه استخوان‌ها و عاج را می‌تراشند و از آن‌ها به عنوان ناخن مصنوعی یا کاشت استفاده می‌کردند. آنها حتی ناخن های مصنوعی خود را با لوازمی مانند برگ های طلای ظریف، سنگ های قیمتی گران قیمت و جواهرات چشمگیر تزئین می کردند. اما به مرور زمان و با پیشرفت جامعه علمی استفاده از این تکنیک ها مدرن تر شده و به انواع کاشت هایی که امروزه می شناسیم رسیده است.

چیزی که امروزه به عنوان کاشت ناخن می شناسیم، کشف تصادفی دندانپزشکی به نام فردریک اسلک در سال 1954 بود. هنگامی که فردریک یک ناخن را در حین کار شکست، از اکریلیک دندان برای ترمیم آن استفاده کرد. نتیجه این کشف پایه گذاری یک صنعت بزرگ و در حال گسترش به نام کاشت ناخن بود.

آموزش انواع میخ برای نصب

هنر ناخن صنعت گسترده ای است که هر روز دستخوش تغییرات پیشرفته تری می شود. ابزار و مواد نصب نیز از این قاعده مستثنی نیستند. با توجه به پیشرفت این صنعت تغییرات قابل توجهی در مصالح نصب ایجاد شده است. به همین دلیل است که امروزه شاهد چندین مدل کاشت ناخن هستیم که محبوب ترین آنها عبارتند از:

د اکریلیک نیل امپلانټ

ناخن های اکریلیک از مخلوط مونومر مایع و نوعی پلیمر پودری ساخته می شوند. این ترکیب یک لایه محافظ و مقاوم ایجاد می کند که روی ناخن طبیعی اعمال می شود. پودر اکریلیک پس از قرار گرفتن روی ناخن ها از طریق قرار گرفتن در معرض هوا سفت می شود. این لایه محافظ را می توان پس از قالب گیری سنباده زد و شکل داد.

ناخن های اکریلیک اولین نسل از کاشت های مدرن هستند که استفاده از آن تقریبا منسوخ شده است. زیرا مواد پودری استفاده شده در این روش اغلب مضر و سمی هستند. برخی از کارشناسان در این زمینه حتی مواد اکریلیک را یک خطر برای سلامتی می دانند. با این حال برخی افراد به دلیل استحکام بالاتر اکریلیک همچنان این مدل از ایمپلنت ها را ترجیح می دهند.

استفاده از ژل ناخن

کاشت ژل جدیدترین و مدرن ترین جایگزین برای کاشت اکریلیک است. اگرچه این مدل ایمپلنت دارای نقاط ضعفی است اما به خوبی مشکلات ناشی از کاشت اکریلیک را پوشش داده و سلامت شما را به خطر نمی اندازد.

ماده ای که برای کاشت ژل استفاده می شود قوام نرم تری دارد و نسبت به اکریلیک ارزان تر است. اما مقاومت و دوام کمتری دارد و در مدت زمان کوتاهی نیاز به تعمیر دارد.

گرافت ژل در سالن به دو صورت استفاده می شود:

محصولات ژل را می توان مستقیماً روی بستر ناخن اعمال کرد. زیرا برخلاف مواد اکریلیک فاقد ترکیبات شیمیایی مضر هستند و برای ناخن های طبیعی مشکلی ایجاد نمی کنند.

این روش کاشت باعث تغییر طول و شکل ناخن نمی شود. اما یک لایه محافظ، محکم و زیبا روی ناخن ایجاد می کند. آنها در رنگ ها و الگوهای مختلف وجود دارند و همه سبک ها را پوشش می دهند. آنها علاوه بر تکنیک های کاشت، امکان اجرای برنامه ریزی را نیز دارند.

روش دیگر استفاده از ژل ها، قالب ها و اکستنشن هاست. در این مدل کاشت می توانید ناخن های با جزئیات بیشتری را بدست آورید

تفاوت اصلی کاشت اکریلیک و ژل در روش خشک کردن است. همانطور که قبلا ذکر شد، اکریلیک در معرض هوا خشک می شود. با این حال، گرمای یک لامپ UV برای خشک کردن مواد ژل مورد نیاز است.

همچنین کاشت ناخن اکریلیک بسیار زمان بر است و ممکن است چندین ساعت طول بکشد. کاشت ژل یک روش بسیار ساده است که تنها 45 دقیقه تا یک ساعت طول می کشد.

کاشت ناخن با فیبر یا ابریشم

کاشت ابریشم روشی کاملاً جدید است که هنوز به طور گسترده مورد استفاده قرار نگرفته است.

در این روش کمتر شناخته شده، صنعتگر از قطعات برش خورده فایبرگلاس یا ابریشم استفاده می کند. این قطعات نصب روی بستر یا نوک ناخن قرار می گیرند و با چسب یا رزین ثابت می شوند.

گام به گام برای کشیدن ناخن

تا به حال با انواع مختلف کاشت ناخن و مزایای انتخاب هر کدام آشنا شده اید. انتخاب نوع گیاه کاملاً به سلیقه و عادات شما بستگی دارد. اما آماده سازی ناخن و قسمت های کاشت در همه روش ها یکسان است. پیشنهاد می کنیم برای آشنایی با این فرآیند ادامه مقاله را مطالعه کنید.

سطح ناخن را تمیز کنید

برخی از خانم ها برای مانیکور و پدیکور و ناخن هایی که تمیز نیستند به سالن های ناخن مراجعه می کنند. برخی قبلاً از ژل یا ایمپلنت استفاده کرده اند و می خواهند آنها را جایگزین یا گسترش دهند. به همین دلیل است که تکنسین ها تمیز کردن ناخن را مرحله ای در آماده سازی ایمپلنت می دانند.

در این مرحله تکنسین در صورت لزوم ناخن ها را با لاک پاک کن تمیز می کند. علاوه بر این، ژل باقیمانده و مواد کاشت را کاملا از بین می برد.

برداشتن کوتیکول

بعد از تمیز کردن سطح ناخن، نوبت به مانیکور و آماده سازی آن می رسد. اکثر متخصصان فرآیند مانیکور را با کشیدن کوتیکول شروع می کنند. کوتیکول یک بافت طبیعی است که در پایه ناخن رشد می کند و از آن در برابر تأثیرات محیطی و میکروارگانیسم ها محافظت می کند.

اما رشد بیش از حد آنها در بستر ناخن جالب به نظر نمی رسد و روند کاشت را مختل می کند.

بنابراین در طول فرآیند مانیکور، این بافت بدون آسیب رساندن به زیر بستر ناخن هدایت می شود.

در این مرحله Technician ابتدا سطح ناخن را با روغن کوتیکول می پوشاند و چند دقیقه صبر می کند تا بافت کاملا نرم شود. سپس با کمک ابزاری به نام رترکتور، اگر بافت کوتیکول شما بیش از حد رشد کرد، اضافه آن با ابزار مخصوصی از بین می رود. علاوه بر این، نقش مهمی در بهبود دوام و کیفیت کشت دارد.

کوتاه کردن ناخن

مرحله بعدی بستگی به تکنیک کاشت مورد نظر شما دارد. اگر می خواهید ناخن های خود را طبیعی نگه دارید و فقط ژل بزنید، تکنسین ناخن های شما را کوتاه نمی کند. در عوض با کمک ناخن گیر آنها را برای سوهان زدن آماده کرد. اما اگر می خواهید پیوند انجام دهید، باید ناخن هایتان را کوتاه کرده و به طور کامل از بین ببرید.

فایل

بعد از کوتاه کردن ناخن ها، نوبت سوهان زدن است. در این مرحله متخصص به کمک سوهان ناخن ها را مرتب و فرم می دهد. اگر قصد دارید فقط ژلیش درست کنید، بهتر است در این مرحله با تکنسین مناسب در مورد شکل ناخن مورد نظر صحبت کنید.

در این مرحله ناخن‌کار شما می‌تواند ناخن‌های شما را به شکل بادام، مربع و ... بسازد.

تامپون

ابزار بافر بستر ناخن را برای پذیرش درج و ژل آماده می کند.

پین اول

پرایمر ناخن برای از بین بردن کثیفی و مواد چرب از سطح ناخن استفاده می شود. این مرحله تأثیر بسزایی در عملکرد و پایداری کاشت دارد.

پرایمرها فرمول اسیدی دارند و بسیار قوی هستند. بنابراین، قبل از استفاده از پرایمر، ناخن‌کار انگشتان شما را با ژل نفتی یا لوسیون مخصوص می‌پوشاند. این کار از تماس پرایمر با پوست شما جلوگیری می کند.

ضد قارچ

استفاده از داروهای ضد قارچ قبل از هر نوع کاشت ناخن بسیار مهم و ضروری است. وجود کپک و مواد کاشت روی بستر ناخن مانع از رسیدن هوا و هوا به شکل طبیعی خود می شود. این شرایط را برای رشد میکروارگانیسم ها به ویژه قارچ ها فراهم می کند. اما استفاده از ضد قارچ مناسب، علاوه بر حفظ سلامت ناخن ها در طول فصل رشد، می تواند از این اتفاق نیز جلوگیری کند.

اگر از ضد قارچ استفاده نکنید، ممکن است با مشکلاتی مانند تغییر رنگ ناخن، التهاب، حساسیت، از بین رفتن بافت ناخن و پوسته شدن انگشتان مواجه شوید. اگر بعد از کاشت در اطراف انگشتان خود دچار خارش، سوزش یا التهاب شدید، در اسرع وقت با تکنسین مربوطه تماس بگیرید.

در صورت لزوم، تکنسین ناخن کاشت شما را برمی دارد و به شما پمادهای درمانی پیشنهاد می دهد. همچنین در این صورت مراجعه به پزشک متخصص اقدامی هوشمندانه برای جلوگیری از عوارض ناخوشایندتر است.

فرم دادن به ناخن

یکی از مهمترین مراحل کاشت، اندازه گیری قالب ناخن و انتخاب نوک مناسب برای آن است. با توجه به اندازه و اندازه طبیعی ناخن شما، تکنسین ناخن چند مدل را پیشنهاد می کند و آنها را روی ناخن شما امتحان می کند.

برخی از خانم هایی که ناخن های پهنی دارند معمولا اصرار به انتخاب سایزهای کوچکتر دارند. توجه داشته باشید که این کار نه تنها باعث افزایش ظرافت ناخن ها می شود، بلکه ظاهری نامتناسب نیز ایجاد می کند. به همین دلیل توصیه می شود به توصیه تکنسین خود عمل کرده و اجازه دهید کار به صورت استاندارد و اصولی پیش برود.

قالب را بچسبانید.

هنگامی که مدل ناخن خود را انتخاب کردید، تکنسین آن را با چسب پر می کند و روی ناخن شما قرار می دهد. البته در این مرحله فشار کمی را تحمل خواهید کرد سپس حدود 30 ثانیه صبر می کند تا مواد کاملا سفت شوند و چسب خشک شود

چسب مورد استفاده در عمل کاشت ناخن بسیار قوی است و به راحتی پاک نمی شود. پس از گفتن این موضوع، توصیه می شود در این مرحله به شدت از حرکت دادن دست ها و انگشتان خود دست بکشید تا در روند ناخن زدن اختلال ایجاد نشود.

قالب برش

طول قارچ ناخن متفاوت است و معمولاً چند سانتی متر طول دارد. در این مرحله تکنسین در مورد اندازه دلخواه ناخن با شما صحبت می کند و پس از موافقت شما، نوک آن را به شکل کاتر برش می دهد.

فایل

بعد از اینکه الگو را برش دادید، نوبت به دای کات و اتمام آن می رسد. در همین حال، تکنسین ناخن اطراف قالب را طراحی می کند و با ترکیب ابزارها و فایل های بافر، آن را ایجاد می کند. در این قسمت می توانید روش نصب ترجیحی خود را با یک متخصص در میان بگذارید و انتظارات خود را به اشتراک بگذارید.

مواد کاشت را روی قالب بمالید

پس از سوهان زدن و فرم دادن به شکل ناخن، نوبت به استفاده از مواد کاشت می رسد. در این مرحله، بسته به کاشت انتخابی، تکنسین از مواد ژل یا اکریلیک برای پر کردن سطح قالب استفاده می کند.

در تکنیک اکریلیک، تکنسین مایع اکریلیک و پودر را با هم مخلوط کرده و با استفاده از برس روی ناخن ها اعمال می کند. اما در تکنیک ژل کمک از مواد ژل آماده ضروری است. در قسمت پایانی تکنیک کاشت ژل، تکنسین دست شما را در دستگاه UV قرار می دهد تا ژل کاملا خشک شود.

طراحی ناخن

پس از اتمام مراحل کاشت، نوبت به قسمت سرگرم کننده طراحی ناخن می رسد. در این مرحله می توانید هر طرحی را که می خواهید روی ناخن های خود اعمال کنید. از طرح های ساده و کلاسیک فرانسوی گرفته تا اکسسوری های تزیینی، همه چیز برای استفاده روی ناخن های زیبا آماده است.

به یاد داشته باشید که سوهان زدن ناخن ها تاثیر مستقیمی بر سلامت دست ها و ناخن های شما دارد. به همین دلیل توصیه می شود با تکنسین های ماهر و با تجربه در انجام کاشت مشورت کنید.

آهنگ جدید دانیال هندیانی به نام «جوونیم»Musicdel | موزیکدل

متن آهنگ دانیال هندیانی جوونیم

ﻫﺮﻛﻰ اوﻣﺪ ﻣﻨﻮ آروم ﻛﻨﻪ

ﺣﺮﻓﺎﻣﻮ ﺷﻨﻴﺪ و از ﺑﺎرون ﭘﺮه

ﻫﺮﻛﻰ ﻣﻴﺎره ﺗﻮ ﺟﻤع اﺳﻤﺘﻮ

ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺒﻴﻨﻪ ﺣﺮﻓﺸﻮ ﻗﻄع ﻣﻴﻜﻨﻪ

رﻓﻴﻘﺎم ﻣﻴﺪوﻧﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪه

ﻣﻴﺨﻨﺪم ﺧﻨﺪه ﻳﺎدم ﻧﺮه

ﭼﻴﺰی ﻧﺪاره ﻛﻪ از دﺳﺖ ﺑﺪه

اﻳﻦ آدم ﻗﻴﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﺘﻮ زده

دﻳﮕﻪ ﻛﺎری ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻧﻜﺮدم

ﺗﻮ ﺑﻴﺎی ﺑﺸﻰ درﻣﻮن دردم

ﺗﻮ ﻛﺠﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺨﺒﺮ از ﺗﻮ

ﻫﻤﻪ ﺟﻮوﻧﻴﻤﻮ ﭘﻴﺮ ﺗﻮ ﻛﺮدم

ﭼﻘﺪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺑﺮم ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ ﻣﻦ

ﭘﺎﺗﻮﻗﻢ ﻛﻮﭼﻪ ﻋﻠﻰ ﭼﭙﻪ ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﻧﻴﺴﺘﻰ

دروﻏﻪ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻰ

ﭼﻘﺪ ﺳﺮﺑﺎﻟﺎ ﺑﺪم ﺟﻮاب ﻳﻪ ﻋﺎﻟﻤﻮ

ﻋﺸﻖ ﻣﻴﻜﺸﻪ ﻏﺮور آدﻣﻮ ﻧﻴﺴﺘﻰ

ﺗﻮ ﻛﻪ ﺟﺎی ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻰ

دﻳﮕﻪ ﻛﺎری ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻧﻜﺮدم

ﺗﻮ ﺑﻴﺎی ﺑﺸﻰ درﻣﻮن دردم

ﺗﻮ ﻛﺠﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺨﺒﺮ از ﺗﻮ

ﻫﻤﻪ ﺟﻮوﻧﻴﻤﻮ ﭘﻴﺮ ﺗﻮ ﻛﺮدم

آهنگ جدید دانیال هندیانی به نام «جوونیم»Musicdel | موزیکدل

روش های بازنویسی محتوا

نسیم آنلاین: بازنویسی بخشی از تولید محتوا است. اگر می خواهید هر بار چیزی منحصر به فرد تولید کنید، علاوه بر انرژی و زمان، باید پول زیادی هم داشته باشید! تفسیر اطلاعات علمی یا ادبی نیست. می توانید از ادبیات اطراف خود ایده بگیرید و موضوع را به شکلی متفاوت یا جدید مطرح کنید، اطلاعات را به خوبی نوشته اید.

در این مقاله، ما در مورد مزایای بازنویسی محتوا صحبت می کنیم و برخی از بهترین راه های انجام آن را به شما می گوییم.

مزایای بازنویسی محتوا چیست؟

قبل از اینکه در مورد مزایای بازنویسی محتوا صحبت کنیم، باید تعریف دقیقی از معنای آن داشته باشیم. استفاده مجدد از مطالبی که قبلاً توسط طرف دیگری تولید و منتشر شده است و تبدیل آن به مطالب دیگر، بازنویسی آن مطالب است. محتوا ممکن است از سایت خودتان یا سایر منابع خارجی باشد. تولیدکننده محتوا با ایجاد تغییراتی در شیوه نگارش و افزایش یا کاهش برخی از قسمت ها، آن را تغییر می دهد. اگر تغییر در قالب متن باشد به آن پارافراسی می گوییم.

حالا این بازنویسی محتوا چه مزایایی دارد و چه کمکی به شما می کند؟

نوشتن محتوا به شما کمک می کند در زمان و انرژی صرفه جویی کنید و از منابع خود بهتر استفاده کنید نوشتن در زمان کمتر برای شما مفید است.

· بازنویسی محتوا آگاهی از برند شما را افزایش می دهد. وقتی به سرعت محتوا تولید می کنید، حضور قوی تری دارید و بیشتر در معرض دید مخاطبان قرار می گیرید.

· با بازنویسی، فرآیند خود را متنوع کنید. می توانید مقالات قدیمی خود را در قالب یک پادکست جدید ارائه دهید یا یکی از ویدیوهای خود را به یک اینفوگرافیک جذاب تبدیل کنید. این قالب های مختلف شما را در معرض مخاطبان جدید قرار می دهند.

· بازنویسی محتوا در انتقال ایده های بهتر موثر است. وقتی راه های بیشتری برای ارائه پیام خود داشته باشید، آن را قدرتمندتر ارائه می دهید و مخاطبان شما بهتر با موضوع ارتباط برقرار می کنند.

· تمرین بیشتر بازنویسی محتوا در نهایت مهارت های شما را افزایش می دهد. هرچه محتوای با کیفیت تری در یک موضوع و در قالب های مختلف ایجاد کنید، بیشتر بر آن مسلط خواهید شد و حتی ممکن است در آن زمینه متخصص شوید.

· می توانید از منابع خارجی برای ارائه آخرین روندهای صنعت خود به مخاطبان خود استفاده کنید. شما باید اصل را ترجمه و بازنویسی کنید. اگر نمی خواهید وقت خود را تلف کنید یا خودتان نمی توانید آنها را ترجمه کنید، مشکلی نیست. شما می توانید بلافاصله در Transis ترجمه کنید. Transis یک پلتفرم ترجمه اختصاصی وب است که می تواند متون شما را با سرعت بالا بدون افت کیفیت ترجمه و ارائه کند.

3 نکته مهم که هنگام بازنویسی محتوا باید در نظر بگیرید

هنگام بازنویسی محتوا، برای ایجاد محتوای جذاب باید به چند نکته توجه داشت:

1. مراقب باشید کپی نکنید: شما حق ندارید همان محتوا را بازنویسی کنید. شما باید از مواد دیگر ایده بگیرید.

2. از ایجاد تغییر نترسید: نظر شما در مورد موضوع چیست؟ آن را هم بنویسید و ردی از خودتان در محتوا بگذارید.

3. بیشتر بنویسید: اگر فکر می کنید مقاله شما مشابه مقاله مرجع است، سعی کنید مقاله دیگری بنویسید. در واقع به یک مقاله اختصاصی با محتوای تخصصی تر تبدیل می شود.

روش های بازنویسی محتوا

اکنون مزایای بازنویسی مقاله را می دانید. در این بخش روش‌های مختلفی را برای صرفه‌جویی بهتر در منابع ارائه می‌کنیم.

کتاب های قدیمی را با هم ترکیب کنید

مقالات و پست های قدیمی خود را مرور کنید و ببینید کدام یک را می توان به یک قطعه محتوا تبدیل کرد. به عنوان مثال، مجموعه ای از مقالاتی را که هر از چند گاهی در مورد موضوع قیف فروش پوشش داده اید، بردارید و با جمع آوری و ویرایش صحیح قوانین، آن را به یک مقاله جدید و کامل تبدیل کنید.

یک دایرکتوری ایجاد کنید

پست های خود را دوباره ارزیابی کنید؛ کدام یک با هم می توانند راهنمای خوبی برای حل مشکلات گروه بزرگی از دریافت کنندگان باشند؟ آنها را کپی کنید.

ممکن است تبدیل کردن یک پست وبلاگ به پاراگراف مشکلی به نظر برسد، اما برای ایجاد یک راهنمای جامع آن را کوتاه نگه دارید.

از مقالات خود در ایمیل استفاده کنید

نکته اصلی و مهم مقالات شما چیست؟ اگر آنها را مرور کنید، می بینید که عبارات خوبی در بین آنها وجود دارد که می تواند افراد را به دیدن شما ترغیب کند. مخاطبانی که به محتوای شما علاقه نشان داده اند دوست دارند دوباره از مقالات شما استفاده کنند و یکی از راه های جذب این افراد مراجعه به مقالات قدیمی در ایمیل ها است. این یک بازی سود دوگانه است. حتی مقاله شما خوانده می شود و چیزی به اطلاعات مخاطب اضافه می کند.

پست های خود را به پادکست تبدیل کنید

امروزه می بینیم که بسیاری از افراد از زمان تلف شده خود بهتر استفاده می کنند و به پادکست گوش می دهند. با تبدیل پست های وبلاگ به پادکست، می توانید این مخاطبان را هدف قرار دهید و کاربران بیشتری را از وجود خود آگاه کنید.

اگر صدای خوبی دارید خودتان بگویید یا یک گوینده حرفه ای استخدام کنید. به عنوان مثال، از برخی از مقالاتی که در مورد تکنیک های مدیریت استرس و اضطراب نوشتید برای ایجاد یک اسکریپت پادکست استفاده کنید.

متن را بازنویسی کنید

می دانید که ترجمه به معنای بازنویسی متون به گونه ای دیگر است و در واقع با این کار معنای متن را به گونه ای دیگر بیان می کنید. موضوعات مورد علاقه مخاطبان خود را بیابید و ببینید چه مقالاتی برای رفع نیاز و یافتن نقاط ضعف آنها موجود است. آنها را اصلاح کنید و محتوای جدید اضافه کنید، رنگ دیگری به آن بدهید و منتشر کنید.

همچنین می توانید نقاط خارجی را مشخص کنید. از آنجایی که مقالات انگلیسی معمولاً چند قدم جلوتر از آموزش فارسی هستند، با توضیح متون انگلیسی می توانید نتایج خوبی بگیرید و در بین رقبای خود مرجع باشید. Transis می تواند با یک تیم قوی در بخش تخصصی بازنویسی به شما کمک کند.

یک ویدیوی جالب بسازید

همه شما تاثیر بسیار زیاد محتوای بصری را می دانید و می دانید که مردم توجه زیادی به آن دارند. بینندگان زمان زیادی را صرف آن می کنند، اما از طرف دیگر می توانید یک مقاله 1500 کلمه ای را به عنوان یک ویدیوی یک دقیقه ای منتشر کنید. چرا از آن استفاده نمی کنید؟

محتوای خود را به ویدیوهای جالب تبدیل کنید و در کانال های مختلف به اشتراک بگذارید. به عنوان مثال، محصولات و خدمات خود را با یک ویدیو به نمایش بگذارید و مطمئن شوید که افراد بیشتری آن را مشاهده می کنند.

آمارهای جالب را به اینفوگرافیک تبدیل کنید

اینفوگرافیک ها همیشه در بین مخاطبان محبوب هستند و نوعی محتوای ویروسی محسوب می شوند حقایق جالبی را که قبلا بحث شد جمع آوری کنید و آنها را با تصاویر جالب ترکیب کنید بخواهید این اینفوگرافیک را در رسانه های اجتماعی به اشتراک بگذارید. دید شما را افزایش می دهد و دسترسی شما را افزایش می دهد

آزمایش مایع نخاعی ; عوارض آزمایش LP و یا پیونکسیون کمری

آزمایش مایع مغزی نخاعی چیست؟

شاید برایتان جالب باشد که بیشتر درباره آزمایش مایع مغزی نخاعی (آزمایش LP یا (Lumbar Puncture که اصطلاحی رایج در پزشکی است، بدانید. اگر می‌خواهید در ادامه‌ی این مقاله با ما همراه شوید، می‌توانید درباره موضوعات زیر اطلاعات کسب کنید:

• آزمایش مایع نخاعی چیست و چه کاربردی دارد؟
• آزمایش مایع نخاعی چگونه برای ام اس انجام می‌شود؟
• آزمایش مایع نخاعی نوزاد با روش بزرگسالان یکسان است؟
• آزمایش مایع نخاعی چطور تفسیر می‌شود؟
• آزمایش مایع نخاعی چه خطراتی دارد؟

اما قبل از همه باید بدانیم که مایع مغزی نخاعی چیست؟

مایع مغزی نخاعی و LP چیست؟

مایع مغزی نخاعی (Cerebrospinal fluid) یک مایع شفاف و بی‌رنگ است که در بافتی که مغز و نخاع را در تمام مهره داران محصور می‌کند، دیده می‌شود. این مایع توسط سلول‌های اپاندیمی تخصصی (ependymal cells) که در شبکه مشیمیه بطن‌های مغز قرار دارند، ساخته می‌شود و در پرده‌ی عنکبوتیه (arachnoid granulations) به جریان خون بازمی‌گردد. مقدار مایع مغزی نخاعی در هر لحظه حدود ۱۲۵ میلی‌لیتر است و هر روز تقریباً ۵۰۰ میلی‌لیتر از آن تولید می‌شود. این مایع نقش یک محافظ، کوسن یا بافر را ایفا می‌کند و مغز را در داخل جمجمه از آسیب‌های مکانیکی و عفونی می‌رهاند. همچنین این مایع در تنظیم خودکار جریان خون مغزی عملکرد مهمی دارد..

آزمایش مایع نخاع برای چیست؟

یکی از دلایلی که ممکن است بخواهید آزمایش مایع نخاعی انجام دهید این است که برخی از بیماری‌های مربوط به مغز و نخاع را تشخیص دهید. آزمایش مایع نخاعی (که همچنین با نام‌های LP یا پیونکسیون کمری شناخته می‌شود) یک روش است که در آن یک سوزن از فضای بین دو مهره کمر عبور می‌کند و مقداری از مایع نخاعی را جمع‌آوری می‌کند. مایع نخاعی مایعی است که مغز و نخاع را محصور کرده و از آن‌ها محافظت می‌کند. آزمایش مایع نخاعی می‌تواند به شناسایی عفونت‌های شدید مثل مننژیت، اختلالات عصبی مانند سندرم گیلن باره و مولتیپل اسکلروزیس، خونریزی یا سرطان در مغز یا نخاع کمک کند. گاهی اوقات از سوراخ کمری برای وارد کردن داروهای بیهوشی یا شیمی‌درمانی به مایع نخاعی نیز استفاده می‌شود.

آب نخاع برای چه مواردی کشیده می‌شود؟

آزمایش مایع نخاعی می‌تواند برای اهداف مختلفی انجام شود، مانند:

• کشف عفونت، التهاب یا بیماری در مایع نخاعی
• سنجش فشار مایع نخاعی
• وارد کردن دارو‌های بیهوشی، شیمی‌درمانی یا دیگر دارو‌ها به مایع نخاعی
• وارد کردن رنگ یا ماده رادیواکتیو به مایع نخاعی برای تهیه تصاویر رادیولوژیک از جریان مایع

با استفاده از آزمایش مایع نخاعی می‌توان برخی از بیماری‌های مربوط به مغز و نخاع را شناسایی کرد، مثل:

• عفونت‌های باکتریایی، قارچی و ویروسی که مننژیت، انسفالیت یا سیفلیس ایجاد می‌کنند
• خونریزی در فضای اطراف مغز که خونریزی زیر اکنوئیدی نام دارد
• سرطان‌هایی که مغز یا نخاع را تحت تأثیر قرار می‌دهند
• شرایط التهابی در سیستم عصبی
• شرایط عصبی که سیستم ایمنی بدن را مختل می‌کنند
• بیماری آلزایمر و دیگر انواع زوال عقل

آزمایش مایع نخاعی چه عوارضی به همراه دارد؟

آزمایش مایع نخاعی ممکن است خطراتی را به دنبال داشته باشد، مانند: سردرد: حدود ۲۵ درصد از افرادی که آزمایش مایع نخاعی (پونکسیون کمری) انجام می‌دهند، پس از آن به خاطر نشت مایع به بافت‌های اطراف، سردرد می‌گیرند. سردرد معمولاً چند ساعت تا دو روز بعد از آزمایش شروع می‌شود و ممکن است با تهوع، استفراغ و سرگیجه همراه باشد. معمولاً سردرد زمانی که نشسته یا ایستاده هستید بیشتر می‌شود و زمانی که دراز می‌کشید کمتر می‌شود و ممکن است چند ساعت تا یک هفته یا بیشتر ادامه داشته باشد. درد یا ناراحتی کمر: ممکن است پس از آزمایش، کمرتان درد بکشد یا حساس بشود. درد ممکن است به پشت پاهاتان هم پخش شود. خون‌ریزی: خون‌ریزی ممکن است در نزدیکی محل سوراخ یا گاهی اوقات در فضای اپیدورال (epidural space) اتفاق بیفتد. فتق ساقه‌ی مغز: اگر فشار داخل جمجمه شما به خاطر تومور مغزی یا چیز دیگری زیاد باشد، ممکن است پس از برداشتن مایع نخاعی، ساقه‌ی مغز شما فشار بخورد و فتق بدهد. (Brainstem herniation) این یک عارضه‌ی خطرناک است که می‌تواند منجر به مرگ شود. برای پیشگیری از این مشکل، معمولاً قبل از آزمایش مایع نخاعی، اسکن CT یا MRI از مغز شما گرفته می‌شود تا ببینند آیا چیزی فشار داخل جمجمه شما را زیاد کرده است یا نه.

روش انجام آزمایش مایع نخاعی

آزمایش مایع نخاعی یک روش شناخته شده برای بررسی وضعیت سیستم عصبی است. این آزمایش شامل جمع‌آوری مایعی است که در فضای بین مهره‌های ستون فقرات جریان دارد. برای انجام این آزمایش، مراحل زیر را باید طی کرد:

• قبل از آزمایش

بیمار باید لباس استریلی که توسط بیمارستان فراهم می‌شود را بپوشد. بیمار می‌تواند در یکی از دو حالت زیر قرار بگیرد:

• به پهلو دراز کشیده و زانوها را به سینه خود نزدیک کند.
• نشسته و به سمت جلو خم شده.

این حالت‌ها باعث می‌شوند که کمر خم شده و فضاهای بین مهره‌ها باز شوند. این کار به تکنسین کمک می‌کند که سوزن را به راحتی وارد کند. سپس پشت بیمار با مواد ضدعفونی‌کننده مثل صابون یا ید تمیز می‌شود و با یک پارچه استریل محافظت می‌شود.   بیشتر بخوانید:سیاتیک چیست؟ علائم و روش های درمان آن

• در هنگام انجام آزمایش مایع نخاعی

برای اینکه قسمت پایین کمر احساس درد نکند، یک داروی بی حس کننده به آن تزریق می شود. سپس یک سوزن ریز و خالی از بین دو مهره ی کمری (ناحیه ی کمر) عبور می کند و از غشای نخاعی (dura) رد شده و به کانال نخاع می رسد. ممکن است در این مرحله از عمل، فشاری در پشت احساس شود. وقتی که سوزن به جای مناسب برسد، تکنسین ممکن است از شما بخواهد که کمی حالت خود را تغییر دهید. در این صورت، اول فشار مایع مغزی نخاعی سنجیده می شود و کمی از آن بیرون آورده می شود و دوباره فشار آن اندازه گیری می شود. در آخر، سوزن بیرون کشیده می شود و محل سوراخ را با یک بانداژ می پوشانند. این روش معمولاً ۴۵ دقیقه زمان می برد. ممکن است پس از اتمام عمل، ارائه دهنده ی مراقبت های بهداشتی شما به شما بگوید که برای مدتی دراز بکشید.

• پس از انجام آزمایش مایع نخاعی

پس از آزمایش مایع نخاعی، باید به نکات زیر توجه کنید:

• زمانی برای استراحت در نظر بگیرید.
• در روزی که آزمایش مایع نخاعی دارید، از فعالیت های سخت خودداری کنید. اگر شغل شما کار بدنی نمی خواهد، می توانید به محل کار خود برگردید.
• اگر احساس درد می کنید، از پزشک خود برای تجویز مسکن بپرسید. یک داروی بی نسخه که استامینوفن دارد می تواند سردرد یا کمردرد شما را کم کند. اگر سردرد شما زیاد شد، با پزشک خود صحبت کنید.

آزمایش مایع نخاعی نوزاد

برای بررسی مایع نخاع در نوزادان و کودکان، همان روشی که برای بزرگسالان توضیح داده شد، اجرا می‌شود. تنها تفاوت این است که قبل از شروع آزمایش، یک نفر باید کودک را در یک وضعیت ثابت در طول فرآیند نگه دارد. همچنین گاهی اوقات، ممکن است از سونوگرافی برای راهنمایی در زمان آزمایش مایع نخاع در نوزادان و کودکان استفاده شود. سونوگرافی می‌تواند جلوی ورود زیاد سوزن را بگیرد.

تفسیر آزمایش مایع مغزی نخاعی

خوب، من می‌خواهم متن شما را با عبارات دیگری ارائه دهم. برای تحلیل آزمایش ال پی، نمونه به آزمایشگاه فرستاده می‌شود و مایع نخاعی از لحاظ رنگ، باکتری، سلول‌های سرطانی، خون، قند، پروتئین و برخی آزمایش‌های سرولوژیکی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. اما اگر بخواهیم جواب دقیق‌تری به این سوال بدهیم که «مایع مغزی نخاعی چطور تجزیه می‌شود؟» باید این موارد را بررسی کنیم:

1. آزمایشات مستقیم: که شامل مشاهده ماکروسکوپی (مشاهده مایع نخاعی از نظر رنگ، شفافیت و چسبندگی) و میکروسکوپی (شمارش گلبول‌های سفید و قرمز) می‌شود.
2. کشت و حساسیت: در این روش برخی از روش‌های رنگ‌آمیزی مثل رنگ‌آمیزی گرم برای یافتن اطلاعات بالینی اولیه در مورد عامل عفونی پس از کشت، انجام می‌شود.
3. تست‌های بیوشیمیایی: در این مرحله، پروتئین، قند، کلرید، لاکتات دهیدروژناز (LDH)، اسید لاکتیک (لاکتات)، گلوتامین، گلایسین، پروتئین واکنشی (CRP) و شاخص‌های توموری مانند گنادوتروپین جفتی انسان (β-HCG)، آنتی‌ژن کارسینوامبریونیک (CEA) یا آلفا فیتو پروتئین (α-fp) مورد ارزیابی قرار می‌گیرند که افزایش در سطوح هر کدام می‌تواند نشانه‌ی انتشار تومور باشد.
4. سرولوژی و سیتولوژی: یکی از مواردی که از آزمایش مایع نخاعی استفاده می‌شود، اندازه‌گیری سیفلیس پنهان است. از جمله آزمایش‌های سرولوژیکی در این زمینه شامل آزمایش واسرمن، تست بیماری‌های آمیزشی (VDRL) و تست آنتی‌بادی ترپونمی فلورسنت (FTA) است.
5. آزمایش‌های مولکولی: با برخی روش‌های تکثیر ژنوم مثل واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR) ، می‌توان اطلاعات مفیدی در زمینه‌ی تشخیص عفونت‌های سیستم عصبی کسب کرد.
6. فشار: مقدار فشار ثبت شده به‌عنوان یکی از مواردی است که می‌تواند به تشخیص صحیح کمک کند.

در جدول زیر حدود نرمال موارد درج شده در آزمایش مایع نخاعی ذکر شده است:

واحد	مقادیر نرمال	توضیحات	شاخص
Mm H-O	منفی		سرولوژی سفلیس
	فاقد سلول‌های بدخیم		سیتولوژی
	۹۰-۱۸۰		فشار
	شفاف و بی‌رنگ		رنگ
	ندارد		خون

سلول‌ها

واحد	فاقد گلبول قرمز	توضیحات	گلبول قرمز
cells/μL	۳۰-۰	نوزادان
	۲۰-۰	۱ تا ۵ سال
	۱۰-۰	۶ تا ۱۸ سال	گلبول سفید
	۵-۰	بزرگسالان

شمارش افتراقی

واحد	مقادیر نرمال	شاخص
%	۶-۰	نوتروفیل
	۸۰-۶۰	لنفوسیت
	۴۵-۱۵	مونوسیت یا ماکروفاژ

کشت و حساسیت آنتی‌بیوتیکی عدم وجود هر‌گونه ارگانیسم                                                              میزان مجاز ارگانیسم‌ها بیوشیمی

واحد	مقادیر نرمال	توضیحات	شاخص
mg/dl	۸۰-۴۰		گلوکز
mg/dl	۷۵۰-۷۰۰		کلرید
U/mL	تا ۲		لاکتات‌دهیدروژناز (LDH)
mg/dl	۴۵-۱۵	بزرگسالان
mg/dl	تا ۷۰	سالمندان	سالمندان
mg/dl	تا ۷۰	کودکان

الکتروفورز پروتئین

واحد	مقادیر نرمال	توضیحات	شاخص
%	۱۲-۳		گاما-گلوبولین
	وجود ندارد		باندهای الیگوکلونال
%	۸-۲		آلفا- یک گلوبولین
%	۱۲-۲		آلفا-دو گلوبولین
%	۸-۱		پره آلبومین
%	۱۸-۸		بتا-گلوبولین
%	۸۰-۵۰		آلبومین

لاکتات/گلوتامین/گلایسین

واحد	مقادیر نرمال	توضیحات	شاخص
mg/dl	۴۰-۱۰	۰ تا ۱۰ روز
mg/dl	۳۶۰-۱۰	دو روز اول تولد	لاکتات
mg/dl	۲۵-۱۰	کودکان و بزرگسالان
mg/dl	۱۴-۶.۵	نوزادان
mg/dl	۸.۵-۵	کودکان و اطفال	گلوتامین
mg/dl	۱۵-۶	بزرگسالان
μmol/L	۱۰-۳		گلایسین
µmol/L	۳۷۵-۱۲۰	در پلاسما

• روزی که آزمایش مایع نخاعی صورت می‌گیرد، از فعالیت‌های سخت خودداری کنید. اگر شغل شما فعالیت بدنی نمی‌خواهد، می‌توانید به کار خود ادامه دهید.
• اگر دردی دارید، از پزشک خود بپرسید که داروی مسکن برای شما بنویسد. یک داروی تسکین‌دهنده‌ی آزاد حاوی استامینوفن می‌تواند سردرد یا کمردرد شما را کم کند. اگر سردرد شما زیاد شد، با پزشک خود صحبت کنید.

سوالات رایج در آزمایش مایع نخاعی

• آیا آزمایش مایع نخاعی  باعث تاخیر در سیکل پریودی بانوان می­شود ؟ طبق گزارش‌های موجود، آزمایش مایع نخاعی هیچ تأثیری روی چرخه‌ی ماهانه ندارد،.

• آزمایش مایع نخاعی چقدر هزینه بر است؟  برای برآورد هزینه‌ی آزمایش مایع نخاعی، باید به آزمایشگاهی که انتخاب کرده‌اید مراجعه کنید و میزان پوشش بیمه‌ای را بررسی کنید. چون هزینه‌ی آزمایش مایع نخاعی هر سال ممکن است تغییر کند.

• آیا آزمایش مایع نخاعی باعث تحریک ام اس می­شود ؟ هیچ منبع علمی این ادعا را نکرده است.

پارکینسون چیست؟ آشنایی با علل، عوارض، درمان و راه‌های پیشگیری از آن.

آیا در جست‌وجوی اطلاعات کامل در مورد پارکینسون هستید؟ آیا می‌خواهید تمام ابعاد این بیماری عصبی پیچیده را بشناسید؟ ما در اینجا با نگاهی دقیق، به نشانه‌ها و علائم این بیماری پرداخته‌ایم. با ما همراه شوید تا به سوالات مهم شما درباره این بیماری پاسخ دهیم.

بیماری پارکینسون چیست؟

این بیماری یک اختلال عصبی است که باعث کاهش تولید دوپامین (یک ماده مهم در مغز) می‌شود. این بیماری با لرزش، سفتی عضلات، کندی حرکت و مشکلات در حفظ تعادل شناخته می‌شود. اغلب در افراد بالای ۵۰ سال بروز می‌کند، اما ممکن است در سنین جوانی نیز ظاهر شود. مدیریت مناسب با داروها، فیزیوتراپی و در موارد پیشرفته، مداخلات جراحی، به کنترل علائم و افزایش کیفیت زندگی کمک می‌کند.

علائم و نشانه های بیماری پارکینسون

علائم و نشانه‌های این بیماری در هر فردی به صورت متفاوت بروز می‌کند. بسیاری از افراد ممکن است فکر کنند که نشانه‌های اولیه این بیماری ناشی از عوامل طبیعی پیری هستند و این باعث می‌شود کمتر به دنبال راهکارهای پزشکی باشند. علائم ابتدایی معمولاً خفیف هستند و به نظر جدی نمی‌آیند. این نشانه‌ها اغلب از یک طرف بدن شروع به ظاهرشدن می‌کنند. حتی بعد از اینکه هر دو طرف بدن درگیر شد، علائم به طور معمول در همان سمتی که ابتدا ظاهر شده، شدیدتر می‌شوند. این امر نشان‌دهنده ضرورت توجه به سلامت و مراجعه به‌موقع به پزشک متخصص است تا از طریق راهکارهای مناسب، به بهبود و مدیریت مناسب این بیماری دست یابید. در ادامه علائم و نشانه‌های این بیماری را بررسی می‌کنیم:

لزرش (رعشه)

• یکی از علائم این بیماری، لرزش یا تکان‌خوردن است که عمدتاً از یک نقطه (انگشتان دست) آغاز می‌شود. این لرزش به‌ویژه در انگشت شست مشاهده می‌شود که حرکتی شبیه به شمردن سکه دارد، به طوری که انگشت به طرف جلو و عقب حرکت می‌کند. حتی در حالت استراحت نیز لرزش دست‌ها ادامه پیدا می‌کند. احساس لرزش به سایر اندام‌ها نیز سرایت کرده و در پاها، فک و حتی سر نیز قابل مشاهده است. عواملی مانند هیجان، استرس و خستگی ممکن است این لرزش را تشدید کنند.

اختلال در وضعیت تعادل

• در این بیماری، بدن خم می‌شود و مشکلات در حفظ تعادل و هماهنگی حرکات پیش می‌آید. این به معنای این است که فرد نمی‌تواند به راحتی اشیاء را در دست خود نگه دارد و هر لحظه ممکن است تعادلش را از دست بدهد و آن‌ها را بیندازد. همچنین، در این مرحله از بیماری، خطر سقوط و افتادن افزایش پیدا می‌کند که موجب پیدایش چالش‌ها و مشکلات در زندگی روزمره فرد می‌شود.

سفت‌شدن عضلات

• در بیماری پارکینسون، عضلات ممکن است سفت و خشک شوند. این مشکل می‌تواند در هر قسمتی از بدن اتفاق بیفتد و باعث دردناک‌شدن عضلات و محدودشدن دامنه‌ی حرکتی فرد بیمار شود.

برادیکنزی (آهسته‌شدن حرکات)

• با پیشرفت این بیماری، حرکات فرد به شدت کندتر می‌شود؛ این پدیده با نام «برادیکینزی» شناخته می‌شود. حالت کندشدن این حرکات باعث می‌شود حتی انجام کارهای ساده نیز برای فرد به یک چالش تبدیل شود. به این صورت که فرد کوتاه‌تر گام برمی‌دارد و در هنگام حرکت، احساس می‌شود که پاهای خود را بر روی زمین می‌کشد. بلندشدن از صندلی نیز به‌شدت برای او دشوار می‌شود. وقتی که می‌خواهد راه برود یا مسیر را تغییر دهد، حتی انجام این حرکات نیز برای او با مشکلاتی همراه است. در این حالت فرد احساس می‌کند که پاهایش سنگین است یا به زمین چسبیده است.

عدم توانایی انجام حرکات ناخودآگاه

• فرد ممکن است قدرت انجام حرکاتی که معمولاً بدون فکر انجام می‌شوند را از دست بدهد. این شامل انجام حرکات خودکار نظیر چشمک‌زدن، لبخندزدن یا تکان‌دادن دست‌ها می‌شود. این وضعیت موجب می‌شود که در زمان راه‌رفتن یا انجام فعالیت‌های روزمره، افراد دچار مشکل شوند و توانایی اجرای حرکات عادی خود را از دست بدهند.

تغییرات چهره‌ای

• به دلیل اختلال در کنترل حرکات صورت توسط سیستم عصبی، تغییرات در حالت‌های چهره برای افراد مبتلا به این بیماری چالش‌برانگیز می‌شود.

تغییر در نوشتار

• نوشتار نیز ممکن است دچار تغییرات شود؛ زیرا نوشتن برای افراد با این بیماری به دلیل لرزش دست‌ها و دیگر علائم ممکن است کار دشواری باشد. در هنگام نوشتن دست‌خط آن‌ها ریزتر از قبل می‌شود.

تغییر در گفتار

• در حین صحبت‌کردن، تغییرات صدا و نحوه صحبت نیز با مکث و تردید همراه است؛ صحبت‌کردن آرام‌تر و یکنواخت‌تر می‌شود. این تغییرات ممکن است بر تعاملات اجتماعی و ارتباطات فرد تأثیر بگذارد.

علل بیماری پارکینسون

این بیماری به دلیل ازدست‌رفتن سلول‌های عصبی در ماده سیاه مغز به وجود می‌آید. این سلول‌های عصبی مسئول تولید دوپامین هستند. دوپامین یک ماده شیمیایی است که نقش پیام‌رسانی بین بخش‌های مختلف مغز و سیستم عصبی را دارد و در کنترل و هماهنگی حرکات بدن نیز نقش دارد. آسیب یا از بین رفتن این سلول‌ها منجر به کاهش دوپامین در مغز می‌شود. این به این معناست که بخشی از مغز که مسئول کنترل حرکت است، به درستی عمل نمی‌کند و باعث می‌شود حرکات فرد کند و ناهنجار شود. در این بیماری از بین رفتن سلول‌های عصبی به صورت تدریجی اتفاق می‌افتد، اما علائم بیماری پارکینسون معمولاً زمانی شروع می‌شود که حدود 80٪ این سلول‌های عصبی در ماده سیاه از بین رفته باشند.

عوامل خطر پارکینسون دلایل بروز این بیماری را در زیر بررسی می‌کنیم:

۱. پیری

این بیماری معمولاً در سنین میانسالی یا پیری آغاز می‌شود. با پیشرفت سن، خطر ابتلا به پارکینسون افزایش می‌یابد. به عبارت دیگر، با عبور از مرز جوانی، ما در معرض خطر قرار می‌گیریم.

۲. وراثت

اگر یکی از اعضای خانواده به این بیماری مبتلا باشد، احتمال ابتلا به این بیماری در افراد خانواده افزایش می‌یابد. اما اگر تعداد زیادی از اعضای خانواده این مشکل را نداشته باشند، احتمال ابتلای شما به این بیماری کمتر خواهد بود.

۳. تأثیر جنسیت

جنسیت نیز در ابتلا به این بیماری مؤثر است، زیرا طبق‌ ‌‌آمار گفته شده مردان بیشتر از زنان به این بیماری مبتلا می‌شوند.

۴. تعامل با عوامل محیطی

افرادی که با سموم مختلف مانند علف‌کش‌ها و سموم دفع حشرات بسیار سروکار دارند ممکن است خطر ابتلا به این بیماری در آن‌ها افزایش پیدا کند. این نکته مهمی است و نشان‌دهنده اهمیت رعایت ایمنی و احتیاط هنگام قرارگیری در معرض این سموم است.

عوارض بیماری پارکینسون مشکلات ذهنی

در پیشرفت بیماری پارکینسون، ممکن است شخص با مشکلات شناختی، مانند دمانس یا زوال عقل روبه‌رو شود. این مشکلات به داروها کمتر پاسخ می‌دهند و در مراحل پیشرفته بیشتر به چشم می‌خورند.

وضعیت عاطفی

در مراحل اولیه، افراد ممکن است با افسردگی مواجه شوند. درمان افسردگی می‌تواند فرآیند مقابله با چالش‌های این بیماری را تسهیل کند. علاوه بر افسردگی، تغییرات عاطفی مانند ترس، اضطراب یا کاهش انگیزه نیز ممکن است در فرد بروز کند که پزشکان ممکن است از داروها برای درمان آن‌ها استفاده کنند.

مشکل بلع

با پیشرفت این بیماری، چالش‌هایی در عمل بلع پیش می‌آید. عمل بلع به دلیل کاهش توانایی عضلات فک و دهان مشکل‌آفرین می‌شود و بزاق به همین دلیل در دهان جمع می‌شود و ممکن است منجر به سرریز آب دهان گردد.

مشکلات مثانه

با پیشرفت این بیماری، ممکن است برخی افراد با مشکلات مثانه روبرو شوند. این مشکلات می‌توانند شامل عدم توانایی در کنترل ادرار یا مشکلات در فرآیند ادرارکردن باشند.

یبوست

یکی از چالش‌های رایج در این بیماران، مواجهه با یبوست است. این مسئله اغلب به دلیل کاهش حرکات دستگاه گوارش ایجاد می‌شود و می‌تواند بر کیفیت زندگی بیمار تأثیر بگذارد.

تغییرات فشار خون

بیمار در لحظات ایستادن، ممکن است دچار افت ناگهانی فشار خون (افت فشار ارتوستاتیک)، سرگیجه یا سبکی سر شود. این تغییرات می‌توانند بر فعالیت‌های روزمره تأثیر بگذارند.

مشکلات بویایی

در این بیماری، ممکن است توانایی شناخت بوها و یا تشخیص بوهای متفاوت از هم، برای فرد مبتلا مشکلاتی را ایجاد کند.

خستگی زودرس

یکی از چالش‌های آسیب‌زننده در این بیماری، حس خستگی زودرس است. این احساس به‌ویژه در انتهای روز، می‌تواند انرژی و توانایی فعالیت‌های روزمره را به سرعت کاهش دهد.

تجربه درد

در این بیماری، برخی از افراد ممکن است با درد در نقاط مختلف بدن روبه‌رو شوند. این مشکل، می‌تواند کیفیت زندگی فرد بیمار را تحت تأثیر قرار دهد.

اختلال در عملکرد جنسی

تغییرات در میل یا عملکرد جنسی ممکن است برای برخی از افراد مبتلا به این بیماری بروز کند.Top of Form

مشکلات در جویدن و فرآیند خوردن

در مراحل پیشرفته این بیماری، عضلات دهان تحت تأثیر قرار می‌گیرند و فرآیند جویدن به چالش کشیده می‌شود. این مسئله ممکن است باعث خفگی و کاهش توانایی در هنگام جویدن موادغذایی شود..

مشکلات خواب

افراد مبتلا به این بیماری اکثراً با مشکلاتی در زمان خواب مواجه هستند. این مشکلات شامل بیدارشدن‌های پی‌درپی در شب، بیدارشدن زودهنگام یا حتی خوابیدن در طول روز می‌شود.

پیشگیری از بیماری پارکینسون

تاکنون علت دقیقی برای این بیماری در منابع معتبر پزشکی بیان نشده است. بنابراین روش‌های اثبات شده برای جلوگیری از این بیماری همچنان در حال بررسی است. بر اساس باور دانشمندان، ژنتیک و عوامل محیطی در ایجاد این بیماری نقش دارند. به همین دلیل جلوگیری از تأثیرات آسیب‌زای محیطی می‌تواند در پیشگیری از بیماری مؤثر باشد.

تغذیه مناسب

استفاده از موادغذایی با فیبر بالا و مصرف مقدار مناسب آب، می‌تواند در مقابله با یبوست که در افراد پارکینسونی معمول است، کمک کند. انتخاب موادغذایی حاوی اسیدهای چرب امگا ۳ نیز در این راستا تأثیرگذار است.

ورزش هوازی

تحقیقات نشان می‌دهد که تمرینات هوازی باعث کاهش خطر ابتلا به این بیماری می‌شوند. فعالیت‌های ورزشی نه تنها سلامت عضلانی و انعطاف‌پذیری را تقویت می‌کنند بلکه به حفظ تعادل، کاهش افسردگی و اضطراب نیز کمک می‌کنند.

مصرف کافیئن

تحقیقات حاکی از آن است که افرادی که کافئین مصرف می‌کنند، کم‌تر ابتلا به این بیماری را تجربه می‌کنند. این مسئله نشان‌دهنده اهمیت تحقیقات بیشتر در این زمینه است.

عدم استفاده از روغن‌های سرخ‌کردنی

استفاده پی درپی از روغن‌های سرخ‌کردنی مثل روغن آفتابگردان، منجر به آزادشدن مواد شیمیایی سمی به نام آلدئیدها می‌شود. محققان بر این باورند آلدئیدها خطر ابتلا به بیماری‌های جدی چون پارکینسون، آلزایمر و برخی از انواع سرطان افزایش می‌دهند.

حفاظت از خود در برابر سموم

استفاده از علف‌کش‌ها، آفت‌کش‌ها و سموم دیگر، خطر ابتلا به بیماری‌های عصبی از جمله بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهد. به همین دلیل به شدت توصیه می‌شود که در هنگام استفاده از این محصولات، از لباس محافظ استفاده کنید تا سلامتی خود را حفظ کنید.

مصرف فلاونوئیدها

فلاونوئیدها، گروهی از آنتی‌اکسیدان‌ها هستند که ممکن است در کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مؤثر باشند. این ترکیبات در موادغذایی نظیر توت، سیب، سبزیجات، چای سبز و انگور قرمز یافت می‌شوند.

مصرف زردچوبه

کورکومین، یک آنتی اکسیدان موجود در زردچوبه، ممکن است در کاهش خطر بیماری پارکینسون تأثیرگذار باشد. تحقیقات نشان داده‌اند که این ترکیب می‌تواند از چسبیدن پروتئین‌هایی که در این بیماری نقش دارند، جلوگیری کند.

تشخیص بیماری پارکینسون

برای تشخیص بیماری پارکینسون، هیچ تست خاصی وجود ندارد. متخصصان مغز و اعصاب، با بررسی جزئیات تاریخچه پزشکی، انتقال نشانه‌ها، علائم و اجرای معاینات بالینی و عصبی، تصمیم به تشخیص نهایی می‌گیرند. در بعضی مواقع، اجرای اسکن SPECT (توموگرافی کامپیوتری تک فوتونی) ضروری می‌شود که به آن اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) نیز گفته می‌شود. اما تصمیم اصلی توسط پزشک بر اساس تجربه و مشاهدات اعلام می‌شود. توجه داشته باشید بسیاری از افراد نیازی به اسکن DAT ندارند. پزشک ممکن است تست‌های مختلفی مانند آزمایش خون را انجام دهد تا اطمینان حاصل کند که سایر علل ممکن، برای علائم شما رد شده‌اند. روش‌های تصویربرداری از قبیل MRI، CT scan، سونوگرافی مغز و PET scan  نیز ممکن است برای کمک به تشخیص دیگر اختلالات مورد استفاده قرار گیرند. روش‌های تصویربرداری به طور کلی برای تشخیص بیماری پارکینسون مؤثر نیستند. پزشک، ممکن است داروهایی مانند کاربیدوپا-لوودوپا برای بیمار تجویز کند تا علائم بیماری پارکینسون درمان شوند. برای داشتن اثر بهتر، ضروری است که دوز دقیق و کافی این دارو تجویز گردد، زیرا مصرف دوزهای پایین بیشتر از یک یا دو روز اثرگذار نیستند. گاهی اوقات، زمان لازم است تا تشخیص بیماری پارکینسون مشخص شود. متخصصان مغز و اعصاب با ملاقات‌های منظم و ارزیابی علائم بیمار در زمان‌های مختلف، می‌توانند به تشخیص صحیح کمک کنند.

درمان بیماری پارکینسون

به منظور مدیریت بیماری پارکینسون، انواع درمان‌ها وجود دارد که به دسته‌های پزشکی، دارویی، خانگی و طب سنتی تقسیم می‌شوند. بسیاری از افراد برای کنترل علائم خود نیاز به درمان دارویی دارند. داروها به تحریک سلول‌های باقی‌مانده در جسم سیاه مغزی که دوپامین تولید می‌کنند، می‌پردازند. به عنوان مثال، داروهای لوودوپا در این مورد نقش مهمی ایفا می‌کنند. علاوه بر این، داروهای دیگر به نام داروهای ضد کولینرژیک می‌توانند با مهار استیل‌کولین‌ها، تعادل مواد شیمیایی در مغز را بهبود بخشند. پزشکان متخصص با ارائه برنامه درمانی شخصی‌سازی شده، قادر به کنترل بهتر روند بیماری برای هر فرد هستند. هنگامی که بیمار پارکینسون از داروها به‌صورت مداوم استفاده می‌کند تا کیفیت زندگی‌اش را حفظ کند، با پیشرفت بیماری، تغییراتی در پاسخ به درمان ایجاد می‌شود که به نام نوسانات حرکتی مشهور است. در این شرایط، متخصصان مغز و اعصاب به بررسی ساختارهای عمیق مغز افراد می‌پردازند تا به بهبود علائم این بیماری کمک کنند. یک روش موثر به نام تحریک عمیق مغز یا DBS وجود دارد که از الکترودهای کوچک برای اعمال نیروی الکتریکی استفاده می‌شود. این الکترودها به بخش‌های عمیق مغز متصل می‌شوند و با ایجاد تعادل در پیام‌های کنترلی، لرزش را کاهش می‌دهند. درمان‌های خانگی نیز در بهبود این بیماری مؤثر هستند که شامل ورزش و تغذیه سالم می‌شوند. انجام فعالیت‌های ورزشی به صورت منظم به افراد مبتلا کمک می‌کند تا تعادل و هماهنگی بدن خود را بهبود بخشند. اگرچه رژیم غذایی خاصی برای افراد مبتلا توصیه نمی‌شود، اما مصرف موادغذایی حاوی فیبر، نوشیدن آب به میزان کافی و مصرف میوه‌های غنی از آنتی‌اکسیدان مثل اسفناج برای رژیم غذایی بیماران مبتلا به پارکینسون مفید است. تای چی، یوگا و ماساژ نیز به عنوان درمان‌های حمایتی مورد توجه قرار می‌گیرند و در کاهش علائمی چون خستگی، درد و افسردگی تأثیرگذار هستند. همچنین، در طب سنتی، مصرف زیتون، روزانه ۱۴ عدد مغز بادام و قارچ گانودرما به عنوان انتخاب‌های مفید در رژیم غذایی افراد مبتلا به این بیماری توصیه می‌شوند. این اقدامات،‌ بهبودی و افزایش کیفیت زندگی افراد را حمایت می‌کنند. علاوه بر راهکارهای معمول درمانی برای این بیماری، محققان نیز در حوزه درمان‌های نوظهور و تجربی به تحقیق و پژوهش پرداخته و راهکارهای جدیدی را جهت مدیریت بهتر این بیماری معرفی می‌نمایند.

داروهای پارکینسون

ترکیبات دارویی می‌توانند در مدیریت مواردی مانند مشکلات در حرکت، راه رفتن و حتی لرزش به بیمار کمک کنند. این ترکیبات به افزایش مقدار دوپامین در سیستم عصبی کمک کرده یا به عنوان جایگزین آن عمل می‌کنند. در افراد مبتلا به این بیماری، مشاهده می‌شود که میزان دوپامین در مغز کاهش یافته است. البته، به دلیل عدم امکان تزریق مستقیم دوپامین به مغز، از داروها به عنوان راهکارهای جایگزین استفاده می‌شود. با شروع درمان این بیماری، اغلب مشاهده می‌شود که علائم بهبود می‌یابد، اما در طول زمان، اثرات داروها ممکن است کاهش یابد. با این وجود، هنوز هم می‌توانند به خوبی علائم را کنترل کنند. برخی از داروهای تجویز شده توسط پزشکان را در ادامه معرفی خواهیم کرد.

کاربی دوپا-لوودوپا

درمورد داروها برای این بیماری، یکی از گزینه‌های مهم استفاده از «کاربی دوپا-لوودوپا» است. این دارو مواد شیمیایی را به مغز انتقال می‌دهد و در آنجا به دوپامین تبدیل می‌شود. از یک ترکیب با نام «لوودوپا» به همراه «کاربی دوپا» برای محافظت از تبدیل سریع دوپامین در مغز استفاده می‌شود. این ترکیب علاوه بر کاهش احتمال حالت تهوع، اثرات جانبی نظیر افت فشار ارتوستاتیک را نیز کاهش می‌دهد. پس از شروع درمان با این دارو، ممکن است علائم بهبود یابد، اما در طول زمان اثرات دارو کاهش می‌یابد. علاوه بر این، برخی افراد ممکن است بعد از مصرف دوزهای بالاتر لوودوپا حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) تجربه کنند. پزشک متخصص مغز و اعصاب ممکن است برای جلوگیری از این اثرات، کاهش دوز دارو را توصیه کند.

Duopa

Duopa  یک داروی منحصربه‌فرد است که از کربیدوپا و لوودوپا تشکیل شده و به صورت مداوم از طریق تزریق لوله تغذیه‌ای به روده کوچک منتقل می‌شود. Duopa  برای افرادی که به کربیدوپا و لوودوپا هنوز پاسخ می‌دهند اما با نوسانات زیادی مواجه هستند و همچنین به‌خصوص برای کسانی که بیماری آن‌ها در مراحل پیشرفته تری قرار دارد، توصیه می‌شود. این دارو به صورت مداوم تزریق می‌شود زیرا باعث حفظ سطح ثابت کربیدوپا و لوودوپا در خون می‌شود. این روش نیاز به جراحی کوچک برای جایگذاری لوله دارد که ممکن است با خطراتی مانند پاره‌شدن لوله یا عفونت در محل تزریق همراه باشد. به همین دلیل،Duopa  به عنوان یک راه حل خاص و مؤثر در درمان این بیماری مورد استفاده قرار می‌گیرد.   بیشتر بخوانید:سیاتیک چیست؟ علائم و روش های درمان آن

آگونیست های دوپامین

در مقایسه با لوودوپا، آگونیست‌های دوپامین به دوپامین تبدیل نمی‌شوند و به جای آن اثرات دوپامین را در مغز شبیه‌سازی می‌کنند. این دسته از داروها در درمان علائم این بیماری تأثیر کمتری دارند، اما به دلیل داشتن دوام بیشتر، ممکن است به همراه لوودوپا برای تنظیم بهتر اثرات خاموش و روشن شدن لودوپا استفاده شوند. علاوه بر اینکه آگونیست‌های دوپامین ممکن است عوارض جانبی مشابه با کاربیدوپا-لوودوپا داشته باشند، ممکن است به وقوع توهم، خواب آلودگی، رفتارهای اجباری مثل بیش‌فعالی جنسی، قمار و افزایش اشتها منجر شوند. اگر تغییرات غیرمعمولی در رفتار بیمار خود مشاهده می‌کنید، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

مهار کننده های  MAO B

مهارکننده‌های MAO B از داروهایی مثل سلژیلین (Eldepryl، Zelapar)، rasagiline (Azilect)  و safinamide (Xadago) تشکیل شده‌اند. این ترکیبات با مهار آنزیم مونوآمین اکسیداز B (MAO B) در مغز، از هدررفتن دوپامین در مغز بیمار جلوگیری می‌کنند. افزودن کاربیدوپا-لوودوپا همراه با این داروها، خطر ایجاد توهم را افزایش می‌دهد. توصیه می‌شود این داروها به دلیل واکنش‌های جدی که اغلب نادر هستند، با اکثر داروهای ضد افسردگی یا مواد مخدر خاص ترکیب نشوند. قبل از مصرف هر داروی اضافی همراه با مهارکننده MAO B، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

آنتی کولینرژیک ها

آنتی‌کولینرژیک‌ها سال‌ها به منظور کنترل لرزش ناشی از این بیماری استفاده می‌شدند. بنزتروپین (کوژنتین) یا تری‌هگزیفنیدیل از جمله داروهای آنتی‌کولینرژیک هستند. با این حال، عوارض جانبی این دسته از داروها، از جمله اختلال در حافظه، گیجی، توهم، یبوست، خشکی دهان و اختلال در ادرار، اغلب بیشتر از مزایای کم آن‌ها است.

آمانتادین

آمانتادین، ممکن است به تنهایی توسط پزشکان برای کاهش علائم خفیف این بیماری در دوره‌های ابتدایی تجویز شود. همچنین، در مراحل بعدی بیماری، ممکن است با کاربی دوپا-لوودوپا ترکیب شود تا علاوه بر تسکین علائم، حرکات غیرارادی (دیسکینزی) ناشی از کاربی-دوپا-لوودوپا را کنترل نماید. عوارض جانبی ممکن است شامل ایجاد لکه‌های بنفش روی پوست، تورم مچ پا یا توهم باشد.

مهار کننده های  (COMT) Catechol O-methyltransferase

از جمله این دسته از مهارکننده‌ها، انتاکاپون (Comtan) است که به عنوان داروی اولیه این گروه شناخته می‌شود. این دارو، با مهارکردن آنزیمی که منجر به تخریب دوپامین می‌شود، تأثیر درمانی لودوپا را به مدت زمان بیشتری حفظ می‌کند. عوارض جانبی اصلی این دسته از داروها، افزایش خطر حرکات غیرارادی (دیسکینزی) است که اصطلاحاً از افزایش غلظت لودوپا ناشی می‌شود. عوارض جانبی دیگر شامل مشکلات مرتبط با لودوپا مانند اسهال می‌باشد. استفاده از تولکاپون (Tasmar) به دلیل خطرات جدی کبدی و نارسایی کبد، به صورت نادر توصیه می‌شود.

روش های جراحی

تحریک عمیق مغزی (DBS) یک روش جراحی است که در آن الکترودها در یک نقطه خاص از مغز قرار می‌گیرند. این الکترودها به یک ژنراتور متصل می‌شوند که در قفسه سینه، نزدیک به استخوان ترقوه، کار گذاشته شده است. این ژنراتور ایمپالس‌های الکتریکی را به مغز ارسال کرده و ممکن است علائم این بیماری را به طور قابل‌توجهی کم کند. پزشک می‌تواند شرایط بیمار را در صورت لزوم برای بهبود درمان بهینه کند. این جراحی خاص با خطراتی همچون عفونت، سکته یا خونریزی مغزی همراه است. برخی از افراد ممکن است با استفاده از سیستم DBS با مشکلاتی مواجه شوند که نیاز است برخی از قسمت‌های این سیستم تنظیم یا جایگزین شود. تحریک عمیق مغزی اصطلاحاً به افرادی که در مراحل پیشرفته‌تر این بیماری هستند و به لوودوپا پاسخ دارویی ناپایداری دارند، ارائه می‌شود. این روش موجب ثبات نوسانات دارویی، کاهش یا متوقف‌کردن حرکات غیرارادی (دیسکینزی)، کاهش لرزش، سفتی عضلات و بهبود کندی حرکت می‌شود. تحریک عمیق مغزی به عنوان یک راهکار موثر در کنترل پاسخ‌های نامنظم و نوسانات به لوودوپا یا در مواقعی که کنترل دیسکینزی با تنظیم دارویی بهبود نیابد، به‌کار می‌رود. علیرغم توانایی DBS در ایجاد فواید پایدار برای علائم این بیماری، این روش قادر به جلوگیری از پیشرفت بیماری نیست. به عبارت دیگر، این روش می‌تواند علائم را کنترل کند و پیشرفت طبیعی این بیماری را به تأخیر اندازد اما متوقف نمی‌کند.

سبک زندگی و درمان های خانگی

افراد مبتلا به این بیماری، باید ارتباط نزدیک با پزشک خود داشته باشند تا یک برنامه درمانی برای آن‌ها در نظر گرفته شود که بتواند بیشترین تاثیر و کمترین عوارض جانبی را برای آن‌ها داشته باشد.

رژیم غذایی سالم

مطالعات نشان می‌دهد که تغییرات در رژیم غذایی می‌تواند در برخی از علائم این بیماری تأثیرگذار باشد. به عنوان مثال، مصرف غذاهای شامل فیبر، همچون میوه‌ها، سبزیجات و مصرف مایعات به‌ویژه آب به کاهش مشکلات یبوست مرتبط با این بیماری کمک می‌کند. مصرف موادغذایی حاوی اسیدهای چرب امگا 3 از دیگر ویتامین‌های موثر در این بیماری است. این اسیدها که در ماهی‌ها مانند ماهی سردابی یافت می‌شوند، ممکن است در بهبود عملکرد مغز و سیستم عصبی نقش مهمی داشته باشند.

ورزش

ورزش، یک محرک مثبت برای تقویت عضلات، افزایش انعطاف‌پذیری و بهبود تعادل است. همچنین، تأثیرات مثبت آن بر روحیه و کاهش احساس افسردگی و اضطراب قابل‌توجه است. ممکن است پزشک متخصص مغز و اعصاب، برای تهیه یک برنامه ورزشی مناسب، به شما توصیه کند که با یک فیزیوتراپیست متخصص همکاری کنید. همچنین، امکان دارد انتخاب ورزش‌های متنوعی مانند پیاده‌روی، شنا، باغبانی، رقص، ایروبیک آبی یا تمرینات کششی بر اساس علاقه‌ها و شرایط بیمار مؤثر باشد. در این بیماری، کاهش تعادل و دشواری در راه‌رفتن ممکن است مشکل‌ساز باشد. با انجام تمرینات ورزشی مناسب، می‌توانید به بهبود تعادل خود کمک کنید. در این راستا، توصیه‌های زیر نیز می‌تواند مفید باشد:

1. حرکت به آرامی و بدون شتاب.
2. قراردادن پاشنه پای خود به زمین قبل از شروع حرکت.
3. در صورت حس بی قراری، صاف بایستید.
4. هنگام پیاده‌روی، به جای نگاه کردن به پایین، به مقابل خود نگاه کنید.

مراقبت از حفظ تعادل

حتی یک فشار یا تکان کوچک می‌تواند تعادل بیمار را مختل کند. برای جلوگیری از افتادن، می‌توانید از توصیه‌های زیر استفاده کنید:

1. حرکت با الگوی حرف U: به جای چرخاندن بدن به صورت کامل، از الگوی حرکت حرف U استفاده کنید. این حرکت کمک می‌کند تا تعادل شما حفظ شود.
2. توزیع مساوی وزن: وزن خود را به طور مساوی روی پاهای خود بیندازید و خم نشوید.
3. حمل وسایل با دقت: در حین راه‌رفتن از حمل وسایل خودداری کنید تا احتمال افتادن به دلیل سنگینی وسایل کاهش یابد.
4. اجتناب از راه‌رفتن به عقب: به جای راه‌رفتن به عقب، تلاش کنید حرکاتتان را به سمت جلو متمرکز کنید تا از افتادن جلوگیری شود.

انجام فعالیت‌های روزانه

انجام فعالیت‌های روزانه برای افراد مبتلا به این بیماری ممکن است چالش‌برانگیز باشد، از جمله لباس‌پوشیدن، غذاخوردن، استحمام و نوشتن. با این حال، یادگیری تکنیک‌ها و روش‌های کمکی می‌تواند زندگی روزمره را برای آنها آسان‌تر کند.

روش‌های درمان حمایتی

استفاده از روش‌های حمایتی می‌تواند به کاهش علائم این بیماری، از جمله درد، خستگی و افسردگی، بسیار موثر باشد. این روش‌ها، زمانی که به عنوان تکمیل‌کننده درمان اصلی استفاده می‌شوند، می‌توانند کیفیت زندگی بیمار را بهتر کنند.

• ماساژ درمانی می‌تواند به کاهش فشارهای عضلانی و آرامش فرد کمک کند. این تکنیک بهبود توانایی حرکتی، کاهش درد و افزایش رفاه روحی را فراهم می‌کند. مهم است توجه داشته باشید که ممکن است هزینه‌های ماساژ تحت پوشش بیمه درمانی قرار نگیرد.
• ورزش تای چی یک نوع ورزش چینی با حرکات کند و آرام است که بهبود انعطاف‌پذیری، تعادل و قدرت عضلات را تقویت می‌کند. این روش می‌تواند به حفظ تعادل بیمار کمک کند. مزیت تای چی این است که برای همه گروه‌های سنی با شرایط جسمی مختلف قابل انجام است.
• با انجام حرکات کششی نرم در ورزش یوگا، انعطاف‌پذیری و تعادل افزایش می‌یابد. در این فرآیند، بیمار قادر خواهد بود اکثر حرکات را به تناسب توانایی‌های بدنی خود تنظیم کرده و بهبود را تجربه کند.
• تکنیک الکساندر، به تمرکز بر وضعیت عضلانی، تعادل و تفکر در مورد نحوه استفاده از عضلات می‌پردازد و می‌تواند فشار و درد عضلات را به طور قابل‌توجهی کاهش دهد. این رویکرد به بیمار کمک می‌کند تا با آگاهی از حرکات و وضعیت بدنی خود، بهبود را در تنظیم و کنترل حرکات احساس کند.
• مدیتیشن، یک فرآیند بی‌سر و صدا است که شما در آن ذهن خود را بر روی یک ایده یا تصویر متمرکز می‌کنید. این تمرین می‌تواند به کاهش استرس و درد کمک کرده و حالت روحی بیمار را بهبود بخشد و در نهایت حس مثبت و آرامش به شما منتقل کند.
• داشتن یک سگ یا گربه می‌تواند به افزایش انعطاف‌پذیری و حرکت بیمار کمک کند. همچنین، علاوه بر تحریک فیزیکی، به بهبود سلامت عاطفی و افزایش حس مثیت کمک می‌کند.

پارکینسون ارثی است؟

در حال حاضر، دلیل دقیق بروز این بیماری مشخص نشده است و افراد متخصص تصور می‌کنند که عوامل ژنتیکی و محیطی نقش مهمی در ایجاد این بیماری دارند. محققان در حال انجام مطالعاتی هستند تا علل احتمالی این بیماری مانند افزایش سن و تأثیرات برخی سموم محیطی را تأیید یا رد کنند. یکی از علل اصلی این بیماری، از بین رفتن سلول‌های عصبی تولیدکننده دوپامین است. مکانیسم دقیق این از بین رفتن هنوز مشخص نیست، اما ترکیبی از عوامل ژنتیکی و تغییرات محیطی می‌توانند باعث آن شوند. در این زمینه، فرض می‌شود که وجود یک ژن غیرطبیعی در ژنوم افراد ممکن است منجر به بروز این بیماری شود، اما هنوز مستندات کافی برای اثبات ارثی‌بودن این بیماری وجود ندارد. با این حال، در برخی افراد ممکن است این بیماری به صورت ارثی انتقال یابد. اهمیت این نکته آن است که افراد با سنین کمتر ممکن است با احتمال بیشتری بیماری را از اقوام خود به ارث برند. همچنین، بعضی افراد با علائم مشابه این بیماری ممکن است بیماری دیگری داشته باشند که با آزمایشات مشخص می‌شود. همانطور که اشاره شد، محققان بر این باورند که عوامل محیطی نیز می‌توانند بر این بیماری تأثیر بگذارند. استفاده از علف‌کش‌ها در کشاورزی، مواد شیمیایی دفع آفات و آلودگی هوا ناشی از ماشین‌های دودزا، ترافیک و فعالیت‌های صنعتی ممکن است عواملی باشند که احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهند. به همین دلیل، نقش محیط در ایجاد این بیماری همچنان موضوعی برای تحقیقات است.

بیماری پارکینسون در جوانان، میانسالان و سالمندان

این بیماری با علائمی مانند لرزش، افت حرکتی، سفتی عضلات و مشکلات تعادل همراه است. این بیماری معمولاً در سنین بالاتر شروع می‌شود، اما در برخی از موارد می‌تواند در سنین جوانی نیز ظاهر می‌شود. این بیماری به طور عمده در افراد بالای ۵۰ سال ایجاد می‌شود، و با پیشرفت سن، شدت و پیشرفت این بیماری تدریجاً افزایش می‌یابد. در اغلب موارد، مشاهده علائم بیماری در افراد زیر ۵۰ سال و زیر ۲۰ سال بسیار نادر است. این وضعیت که به پارکینسون جوانان معروف است، بیشتر به دلیل اختلالات ژنتیکی ایجاد می‌شود. البته باید توجه داشت که در مقایسه با بسیاری از بیماری‌های دیگر که ژنتیک در آن‌ها نقش بسیار دارد، نقش ژنتیک در این بیماری ضعیف‌تر است. به همین دلیل، غربالگری ژنتیکی برای بررسی ابتلا به این بیماری کمتر رایج است. تحقیقات بیشتر در زمینه ارتباط این بیماری با عوامل ژنتیکی و زمینه‌های مختلف سنی در حال ادامه است تا تازه‌ترین دستاوردها در این زمینه به دست آید.

سطح‌­های مختلف و انواع بیماری پارکینسون

در مراحل اولیه‌ این بیماری، درمان فعلی می‌تواند به کنترل علائم کمک کند؛ اما با پیشرفت بیماری، اغلب اثربخشی درمان‌ها کاهش می‌یابد. نشانه‌های ابتدایی این بیماری معمولاً با ناتوانی در انجام فعالیت‌های روزانه و ایجاد مشکلات در کارهای روزمره همراه است. در ادامه به بررسی انواع مراحل این بیماری خواهیم پرداخت.

مرحله ابتدایی: لرزش و ضعف موضعی

در این مرحله، لرزش معمولاً یک سمت بدن، یک دست یا یک پای فرد را تحت پوشش قرار می‌دهد. ضعف، درد مفاصل و خستگی نیز همراه این لرزش ممکن است باشد.

مرحله میانی: سفتی، کندی و مشکلات حرکتی

در این مرحله، سفتی و کندی عضلات بیشتر می‌شود. افراد ممکن است با مشکلات در انجام کارهای روزمره، مانند نوشتن یا مسواک‌زدن روبه‌رو شوند. تغییر در نوشتار و مشکلات تعادلی نیز از دیگر علائم این بیماری است.

مرحله پیشرفته: افزایش علائم و ناتوانی

در این مرحله، علائم افزایش می‌یابند. لرزش بدن شدیدتر می‌شود و انقباضات عضلات نیز افزایش می‌یابند. فرد ممکن است نیاز به ویلچر داشته باشد و در موارد خاص، به بستری‌شدن مجبور باشد. این مرحله پس از مدت طولانی از تشخیص بیماری بروز می‌کند. این مراحل نشان‌دهنده تدریجی بودن پیشرفت این بیماری می‌باشد که  از لرزش اولیه تا ناتوانی وابسته به مراحل مختلف زندگی فرد است. علاوه بر سطوح مختلف این بیماری، موارد نادری نیز وجود دارند که منجر به ایجاد انواع خاصی از پارکینسونیسم می‌شوند. پارکینسونیسم به‌عنوان یک اصطلاح کلی برای توصیف علائمی مانند لرزش، کندی حرکت و سفتی عضلات در افراد استفاده می‌شود. پارکینسون، که شاید شناخته‌شده‌ترین نوع پارکینسونیسم است، یکی از این موارد است. در ادامه، به انواع نادر دیگر با علل خاصی که سبب ایجاد آن‌ها می‌شود، اشاره می‌کنیم.

پارکینسون ناشی از دارو

این نوع پارکینسونیسم بعد از مصرف برخی داروها ایجاد می‌شود، به‌ویژه داروهای ضد روان‌پریشی. علائم معمولاً پس از قطع مصرف داروها ظاهر می‌شوند.

اختلالات پیش‌رونده در مغز

بیماری‌هایی مانند پیشرفت آتروفی پیش‌رونده سیستم‌های مختلف، فلج پیش‌رونده هسته‌ای و کورتیکوبازال دژنراسیون (CBD) از این دست موارد هستند. CBD  یک بیماری نادر و پیش‌رونده است که سیستم اعصاب مرکزی را تخریب می‌کند.

بیماری‌های عروق مغزی

بیماری‌هایی که با سکته‌های کوچک در بخش‌های مختلف مغز همراه است می‌توانند منجر به پارکینسونیسم شوند.

راه­‌های پیشگیری از ابتلا به بیماری پارکینسون

تأثیر غذاها بر بیماری پارکینسون

برخی تحقیقات نشان می‌دهد که نوع غذای مصرفی می‌تواند بر میزان مقاومت بدن در برابر این بیماری تأثیرگذار باشد. افرادی که از میوه‌ها، سبزیجات متنوع و غنی از فیبر استفاده می‌کنند، به نظر می‌رسد میزان مقاومت بیشتری در برابر این بیماری داشته باشند. همچنین، مصرف روغن‌های حاوی امگا ۳ و ماهی در رژیم غذایی می‌تواند به عنوان یک عامل محافظتی در این خصوص مطرح شود.

تأثیر گوشت قرمز و لبنیات

مصرف زیاد گوشت قرمز و فرآورده‌های لبنی ممکن است باعث افزایش خطر ابتلا به این بیماری شود. بنابراین، مدیریت مصرف این مواد نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

تحقیقات بیشتر

گرچه هنوز راهکارهای قطعی برای جلوگیری از این بیماری کشف نشده است، اما تغییرات در رژیم‌غذایی می‌تواند نقش مهمی در مقاومت بدن نسبت به این بیماری ایفا کند. تحقیقات بیشتر در این زمینه نیاز است تا بتوانیم راهکارهای موثرتری برای پیشگیری از این بیماری را ارائه دهیم.